اگر دروغ رنگ داشت

هر روز شاید

ده ها رنگین کمان در دهان ما نطفه می بست

و بی رنگی کمیاب ترین چیز بود

اگر شکسبن قلب و غرور وجود نداشت

عاشقان سکوت شب را ویران می کردند

اگر به راستی خواستن توانستن بود

محال نبود وصال!

و عاشقان که همیشه خواهانند

همیشه میتوانستند تنها نباشند

اکر گناه وزن داشت

هیچ کس را توان آن نبود که قدمی بر دارد

تو از کوله بار سنگین خویش ناله می کردی....

و من شاید کمر شنسته ترین بودم

اگر غرور نبود...............................

do not rely on three things never

pride,lie,love

gallop is human with pride

be last with telling lie

and

dies with love

Dr.shariati

درسبز رنگ بزرگ قدیمی

با صدای آزاردهنده ای باز میشود

 وارد محیط قرنطینه میشوید

 هیکل زشت و غم گرفته ساختمان با سکوت رعب آوری که برآن محیط حکم فرماست، آزارت میدهد

 ناگهان از این همه تیرگی ودلتنگی دلت می گیرد

 احساس میکنی وارد قبرستان متروکه ای شده ای و ارواح سرگردان حول وحوشت را گرفته اند

 به ساختمان که نزدیکتر می شوی حتی صدای پچ پچ مشمئزکننده ای را هم میشنوی .........

 

تو نمیتونی کسی رو مجبور کنی که تو رو دوست داشته باشه
تمام اون کاری که میتونی انجام بدی
اینه که تبدیل به آدمی بشی که لایق دوست داشتن هست
و عاقبت کسی پیدا خواهد شد که قدر تو رو بدونه
بهتره که غرورت رو به خاطر کسی که دوست داری از دست بدی تا این که
کسی رو که دوست داری به خاطر غرورت از دست بدی

وقتی که دیگر نبود من به بودنش نیازمند شدم,وقتی که دیگر رفت من به انتظار آمدنش نشستم

وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست داشته باشه من او را دوست داشتم

وقتی که او تمام کرد من شروع کردم,وقتی او تمام شد من اغاز شدم و چه سخت است تنها شدن

صبر کن!برگرد!چمدان هایمان اشتباه شده ، دلم را به جای خاطراتت
برده ای

من تمنا کردم
که تو با من باشی                                
تو به من گفتی:
هرگز. هرگز
پاسخی سخت و درشت.
و مرا غصه ی این
هرگز
کشت.
مصدق

من غروب را برایت

                    تفسیر کردم

و تو طلوع را

                 اما امروز که می خواهم

طلوع کنم

                غروب رفتنت است

                                                 راحله نیاز

باران بودی

نباریدی

من باریدم

امیر عباس مهندس

من کارم نوشتن است

قلم که بر می دارم دیوار ها

در انتهای

تک تک زاویه ها

اشک میریزند

پنجره ها به دنبال بهانه اند و

سقف اتاقم در آرزوی آسمان

                                           نیما معیریان

سخت است ادم برفی

سخت است

روشنایی روز را دوست داری

دل دل میکنی نکند بیاید

        محمدشمس لنگرودی

من به آن لحظه ی جادویی عشق

من به قطعییت دیدار تو ایمان دارم

و تو را می جویم

در شروعی که به چشمان تو پایان یابد

تو همان حادثه ی شورش گل در طلب باز شدن

تو همان حس شکفتن هستی

تو همان ثانیه ی پرستش چشم گشودن به جهان

که قسم می خورم از شاخه ی گل پاک تری ......

و من این جا هزاران سال است که تو را میجویم

در شروعی که به چشمان تو پایان یابد

و به آن لحظه ی جادویی عشق و به قطعیت تو ایمان دارم

                                              علی احمدنیا

می‌خواهم و میخواستمت، تا نفسم بود.

میسوختم از حسرت و عشق تو بسم بود.

عشق تو بسم بود، که این شعلهٔ بیدار
روشنگر شب های بلند قفسم بود.

آن بخت گریزنده دمی‌ آمد و بگذشت
غم بود، که پیوسته نفس در نفسم بود.

دست من و آغوش تو، هیهات، که یک عمر
تنها نفسی‌ با تو نشستن هوسم بود.

باﷲ، که بجز یاد تو، گر هیچ کسم هست
حاشا، که بجز عشق تو، گر هیچ کسم بود.

سیمای مسیحایی‌ اندوه تو، ای عشق
در غربت این مهلکه فریاد رسم بود.

لب بسته و پر سوخته، از کوی تو رفتم

رفتم، به خدا گر هوسم بود، بسم بود

عاقبت باید رفت

عاقبت باید گفت

با لبی شاد و دلی غرفه به خون

كه خداحافظ تو . . .

گر چه تلخ است ولی باید این جام محبت شكست

گرچه تلخ است ولی باید این رشته الفت بگسست

باید از كوی تو رفت

دانم از داغ دلم بی خبری

و ندانی كه كدام جام شكست

كه كدام رشته گسست

گرچه تلخ است پس از رفتن تو

خو نمودن به غم و تنهایی

عاقبت باید رفت

عاقبت باید گفت

با لبی شاد و دلی غرقه به خون

كه خداحافظ تو . . .

گفتا: من آن ترنجم کاندر جهان نگنجم

گفتم: به از ترنجی لیکن به دست نایی

گفتا: تو از کجایی؟ کاشفته می نمایی

گفتم: منم غریبی از شهر آشنایی

گفتا: سر چه داری؟ کز سر خبر نداری

گفتم: بر آستانت دارم سر گدایی

گفتا: به دلربایی ما را چگونه دیدی؟

گفتم: چو خرمنی گل در بزم دلربایی

گفتم: که بوی زلفت گمراه عالمم کرد

گفتا: اگر بدانی هم اوت رهبر آید

گفتم: که نوش لعلت ما را به آرزو کشت

گفتا: تو بندگی کن او بنده پرور آید

مژده ای دل که دگر باد صبا باز آمد

.                                                  هدهد خوش خبر از طرف صبا باز آمد

بر کش ای مرغ سحر نغمه داودی باز

.                                                 که سلیمان گل از باد هوا باز آمد

عارفی کو که کند فهم زبان سوسن

.                                                تا بپرسد که چرا رفت و چرا باز آمد

مردمی کرد و کرم لطف خدا داد بمن

.                                               کان بت ماه رخ از راه وفا باز آمد

لاله بوی می نوشین بشنید از دم صبح

.                                               داغ دل بود به امید دوا باز آمد

چشم من در ره این قافله راه بماند

                                                تا بگوش دلم آواز درا باز آمد

خسته دل ناامید به عشق صبح روشن
.

مرغک بی بال و پر به عشق باغ و گلشن
.

زنده دل مو سفید به شوق زنده بودن
.

کودک نو رسیده به ذوق پر گشودن
.

به ساز این زندگی همه دارند می رقصند
.

پس چرا من نرقصم
.

اونی که خیلی داره اونی که هیچ نداره
.

اون که رو فرش سنگی شب رو به صبح میاره
.

اون کسی که یه عمره نشسته غصه خورده
.

اون که به شوق فردا به شادی رو آورده
.

به ساز این زندگی همه دارند می رقصند
.

پس چرا من نرقصم
.

اونی که صدها کتاب رفته نشسته خونده
.

واسه بیشتر دونستن وجودش رو سوزونده
.

اون که آرزوهاش حباب روی آبه
.

کسی که هر گناهی به چشم اون ثوابه
.

به ساز این زندگی همه دارند می رقصند
.

پس چرا من نرقصم
 

امام علی(علیه السلام) به مالک اشتر:

.   

ای مالک!

. 

اگر شب هنگام کسی را در حال گناه دیدی،

. 

فردا به آن چشم نگاهش مکن

. 

شاید سحر توبه کرده باشد و تو ندانی

گفتی دوستت دارم
 

و من به خیابان رفتم
 

فضای اتاق برای پرواز کافی نبود

پارسال با او زير باران راه مي رفتم
.

امسال راه رفتن او را با ديگري در زير باران اشك هايم ديدم...
.

شايد باران پارسال اشك هاي كس ديگري بود